پندار پدیا به نقل از فرقه‌نیوز؛ از آن هنگام که آیین نجات‌بخش اسلام ظهور کرد و با سرعت بسیاری رو به گسترش نهاد؛ همواره دشمنان در صدد مقابله با آن برآمده و از تمام توان خود در این راستا بهره برده‌اند. در این میان یکی از مرموزترین و شوم‌ترین شیوه‌های مواجهه و رویارویی با این دین آسمانی، پروژه اسلام علیه اسلام بود که با ایده و طرح تفرقه بینداز و حکومت کن از جانب غرب و سران مسیحیت تبشیری دنبال شد.
بی‌تردید امروزه تفرقه و اختلاف‌افکنی، مهم‌ترین راهبرد جبهه استکبار در جهت تضعیف مسلمانان است. چرا که خطر وحدت اسلامی برای غرب و دنیای مسیحیت کاملا روشن است. در حقیقت درحالی‌که جهان اسلام سخت تشنه اتحاد و همدلی مسلمانان است دشمنان خارجی از تمامی ابزارها و شیوه‌های مختلف برای اختلاف‌افکنی و ایجاد چنددستگی در میان مسلمانان بهره جسته است. در این نوشتار کوتاه به بیان برخی از اهداف شوم و پلید سران غرب و برخی از مسیحیان تندرو در این زمینه اشاره می‌نماییم.
مسیحیان تندرو و طرح اختلاف‌افکنی در جهان اسلام
تفرقه، اسم رمز عملیات تضعیف جهان اسلام است و قرن‌هاست که سردمداران غرب و برخی از سران تندروی مسیحی و به‌ویژه مسیحیان صهیونیست بر طبل تفرقه و اختلاف در جهان اسلام کوبیده‌اند و دسیسه‌ها و شیوه‌های مختلف را در این زمینه به کار بسته‌اند.
این مسئله بارهاوبارها توسط سران غرب مورد اشاره قرار گرفته و بر عملیاتی‌کردن طرح‌های موجود در این زمینه تأکید ورزیده‌اند. تا جایی که به تعبیر برخی افراد استعمارگران اروپا می‌گویند: «ما باید به‌وسیله جمعیت‌های تبلیغی خود مسیر فکر وحدت اسلامی را منحرف سازیم، تا پیروان کلیسا بتوانند در میان مسلمین نفوذ کنند.» [2]
اشاره برخی از سران و صاحب‌نظران در لزوم اختلاف‌افکنی در میان مسلمانان به‌خوبی از نیات شوم آنها پرده برمی‌دارد.
برای نمونه «لورنس براون» معتقد است: «اگر مسلمانان در امپراتوری اسلامی متحد شدند، خطر بزرگی برای جهان به وجود می‌آورند و یا اینکه ممکن است نعمتی برای جهان باشند، ولی تا روزگاری که متفرق هستند و با یکدیگر نمی‌سازند، بدون وزن و اثر هستند و از آینده آنان نباید هراس داشته باشیم… سعی و تلاش برای ساقط کردن خلافت اسلامی به‌منظور از بین بردن پایه‌های وحدت اسلامی و زمینه‌های پیوند مسلمانان و ارتباط آنان بوده است» [1]
و یا کشیش «سیمون» کشیش مسیحی می‌گوید: «وحدت اسلامی آرزوهای ملت‌های بیدار را همراه دارد و به آنان کمک می‌دهد که از تحت نفوذ اروپا خارج شوند، ولی فقط برنامه‌های مبشر ین مسیحی می‌تواند عظمت این انقلاب را در هم شکند، زیرا برنامه‌های تبشیری است که جلوه جذابی به اروپا می‌دهد و می‌تواند ریشه انقلاب اسلامی و وحدت آنان را از بیخ برآورد.» [2]
مستر همفر جاسوس انگلیسی که نقش ویژه‌ای در شکل‌گیری وهابیت در جهان اسلام ایفا نموده است به این واقعیت اشاره نموده و معتقد است:
«اسلام به پیروان خود دستور می‌دهد تا اتحاد و دوستی را میان خود حفظ کنند و از اختلاف بپرهیزند و قرآن به آنان می‌فرماید وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللَّهِ جَميعًا وَلا تَفَرَّقوا حال‌آنکه باید هر چه بیشتر بدگمانی را در میان مسلمانان نسبت به یکدیگر گسترش داد و در این مورد باید به انتشار کتاب‌هایی که در آن توهین به مذاهب یکدیگر کرده باشند و تفرقه را دامن بزند، استفاده کرد و برای این کار باید به مقدار کافی هزینه مالی نمود.» [3]
شیوه‌های اختلاف‌افکنی در میان مسلمانان
با نگاهی به تاریخ جهان اسلام با بسیاری از نقشه‌های شوم سران غرب و مسیحیان تندرو در اختلاف‌افکنی میان مسلمانان آشنا می‌شویم که به نمونه‌هایی از آن اشاره خواهیم داشت.
1. حمایت از شبکه‌های ماهواره‌ای اختلاف‌افکن
درحالی‌که شبکه‌های ماهواره‌ای مسلمانان آماج سخت‌ترین حملات توسط سران غرب و مسیحیان صهیونیستی قرار دارد؛ اما متأسفانه مشاهده می‌کنیم که برخی از شبکه‌های اسلامی که ترویج تفرقه و جدایی می‌کنند به‌شدت موردتوجه و حمایت دشمنان مسلمانان قرار گرفته‌اند.
امروزه برخی از شبکه‌های اسلامی در ایالات‌متحده و انگلستان به‌شدت به اختلافات دینی و مذهبی در میان مسلمانان دامن می‌زنند و به‌شدت در مسیر اختلاف‌افکنی حرکت می‌کنند. اما به‌راستی چرا دشمنان واقعی اسلام از این شبکه‌ها حمایت می‌کنند؟! آیا جز این است که آنان منافع خود را در اختلاف میان مسلمانان می‌دانند.
سم‌پاشی‌های رسانه‌های غربی در تفرقه‌گرایی میان شیعه و سنی غیرقابل انکار است. [4] این رسانه‌های ضداسلامی با يك سلسله تبليغات مسموم كننده در لباس نصيحت و دلسوزى، تخم تفرقه در ميان مسلمانان بارور می‌کنند و با استفاده از وضع موجود جهان اسلام تلاش مى‌كنند آحاد امت اسلامی را نسبت به اسلام بدبين كنند. [5]
2. بزرگ جلوه‌دادن اختلافات مذهبی مسلمانان
اگرچه مسلمانان نقاط مشترک زیادی در تعالیم و آموزه‌های خود دارند و می‌توانند با تأکید بر روی این نقاط مشترک به‌صورت مسالمت‌آمیز در کنار یکدیگر زندگی کنند؛ اما یکی از شگردهای شبکه‌های غربی و سران سلطه در بزرگ‌نمایی اختلافات میان گروه‌های مختلف مسلمانان است تا جایی که گویا نه‌تنها هیچ نقطه اشتراکی وجود ندارد؛ بلکه این گروه‌ها را بزرگ‌ترین دشمنان یکدیگر جلوه می‌دهند.
به گفته محمد لمین محقق آفریقایی اختلافات مذهبی و درگیری‌های مردم با یکدیگر یکی از بهترین روش‌ها برای کسانی است که بخواهند فکر مسلمانان را پیرو خود کنند از این رو دشمنان همیشه تلاش می‌کنند میان افراد یک جامعه، اختلافات مذهبی به وجود آورند و یا اگر اختلافی وجود دارد تا آنجا که قدرت دارند عمق آن را افزایش دهند. از این رو بسیار ضروری است که رهبران مذهبی اهداف شوم این دشمنان را دریافته و آنها را برای عامه مردم تبیین و شفاف کنند.
3. تنش و اختلاف‌افکنی میان کشورهای اسلامی
ایجاد اختلاف و دشمنی در میان کشورهای اسلامی یکی دیگر از شگردهای غرب در راستای اختلاف‌افکنی و تفرقه در میان مسلمانان به شمار می‌رود. نگاهی گذرا به تاریخ کشورهای اسلامی از وجود این کینه‌توزی‌ها حکایت دارد تا جایی که همواره دشمنان مسلمانان اتحاد کشورهای اسلامی را به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین خطرات پیش روی خود قلمداد کرده‌اند. شیعه‌هراسی و اسلام‌هراسی که به‌ویژه در برخی از شبکه‌های مسیحی تندرو به آن دامن زده می‌شود نمونه‌ای از این موارد است.
4. ترویج ملی‌گرایی
ازآنجایی‌که مسلمانان جهان می‌توانند حول محور اسلام با یکدیگر متحد شده و دست واحدی را در مقابل استکبار و اندیشه‌های تبشیری ایجاد نمایند؛ دشمنان مسلمانان سعی نموده‌اند تا با برانگیختن احساسات قومی و قبیله‌ای و جایگزین نمودن آن با احساسات دینی و عقیدتی، هر چه بیشتر به تفرقه میان مسلمانان دامن بزنند. موضوعی که در ایران اسلامی بارهاوبارها مورد تجربه قرار داده‌اند؛ اما به لطف الهی هر بار طعم تلخ شکست را چشیده‌اند.
زمانی که استعمار غرب نتوانست از طریق تجاوزات و جنگ‌های پیاپی، که صدها سال به طول کشید و در تاریخ از آن به جنگ‌های صلیبی یاد می‌شود، بر کشورهای اسلامی چیره شود، تجاوز خود را بر دیار اسلام پایان نداد، بلکه با وسایل و شیوه‌های نوینی (غیر از جنگ و کشتار) اهداف خود را دنبال نمود. از جمله القائات فکری برای رسیدن به این هدف، پرورش اندیشه ملی‌گرایی بود که ابزار بنیادی این روش به حساب می‌آمد و به سان عقیده‌ای نوین به عنوان جایگزین اسلام بر مسلمانان عرضه شد. مسیونر معروف ساموئل زویمر در این باره می‌گوید: «نخستین کار برای ریشه کن ساختن اسلام، ایجاد قومیت است.» [6] در چنین شرایطی مسیونرها از نقاط مختلف غرب، به ویژه از فرانسه، بریتانیا و ایالات‌متحده، به کشورهای عربی اعزام شدند و برای خود مراکزی در کشور شام ایجاد کردند.
جورج آنتونیوس معتقد است: «تاریخ جنبش ناسیونالیسم عربی، نخست در سرزمین شام به سال 1847 با پایه‌گذاری یک انجمن در بیروت با اعضای اندک و با نظارت ایالات‌متحده پدید آمد.» [6] این گروه ترکیبی از تعدادی امریکایی، مسیحیان شامی (لبنانی) و یک عضو انگلیسی بود.
5. شایعه‌سازی و دروغ‌پراکنی
شایعه‌سازی و دروغ‌پراکنی از شیوه‌هایی است که دشمنان اسلام همواره برای تخریب اسلام به کار گرفته‌اند. شیوه‌ای که در ایجاد تفرقه در میان مسلمانان نیز مورد استفاده دشمنان اسلام قرار گرفته است و سعی نموده‌اند تا با این شیوه مسلمانان را از اتحاد و همدلی دور نگه دارند و آنان را دشمنان اصلی یکدیگر معرفی نمایند.
6. دوقطبی‌سازی
دشمنان اسلام همواره در صد القای این فرضیه هستند که دنیای اسلام، به دنیایی دوقطبی و متخاصم تبدیل شده است که دو طرف از انجام هیچ جنایتی نسبت به هم دریغ نمی‌کنند. درصورتی‌که سطحی‌ترین تحلیل‌ها نسبت به آنچه امروز در جهان اسلام در جریان است، دست‌های پنهان و آشکار دنیای استکبار را عامل اصلی این جنایت‌ها می‌دانند. در حقیقت تفرقه میان مسلمانان آنها را از دشمنان اصلی از جمله رژیم اشغالگر قدس و مسیحیان صهیونیست غافل خواهد ساخت. مسئله‌ای که دشمنان اسلام سخت به دنبال آن‌اند.
7. فرقه‌سازی در میان مسلمانان
اگر چه شکل‌گیری فرقه‌های مختلف در میان مسلمانان معلول علل مختلفی است؛ اما بی‌تردید یکی از مهم‌ترین حربه‌های دشمن برای ایجاد اختلاف در میان مسلمانان زمینه‌سازی ایجاد فرقه‌های مختلف در میان مسلمانان است. تلاش غرب در زمینه‌سازی شکل‌گیری وهابیت و گروه‌های تندروی اسلامی از جمله گروه داعش که دنیای اسلام سخت به آن مبتلاست نمونه‌هایی است که امروزه به‌خوبی از این دست‌های پشت پرده دشمنان حکایت دارد.
ارجاعات:
[1] . اسنادی تاریخی تقدیم به عالیجناب پاپ، نرگس یزدی، معصومه امیرلو، ص 18
[2] . کتاب نقش کلیسا در ممالک اسلامی، نوشته مصطفی خالدی، صص 24-27
[3] . اسنادی تاریخی تقدیم به عالیجناب پاپ، نرگس یزدی، معصومه امیرلو، ص 18
[4] . بیانات حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی؛درس خارج فقه؛مسجد اعظم قم؛ 12/12/1388
[5] . تفسير نمونه؛ ج سوم؛ ص 124
[6] . ضیاءالدین احمد، جورج آنتونیوس، جنبش ناسیونالیسم عرب، یقطة العرب، ص 17